Chrzęst kości nocną porą

Dochodziła siedemnasta, a za oknem panował mrok. Noc wkradała się do domu, ale Daria po raz pierwszy od roku się nie bała i zamierzała sprawić, żeby tak zostało. Automatycznie poprawiła pasmo włosów opadające na oko i spojrzała na swoje odbicie w szybie. Zmusiła się, żeby nie odwracać wzroku. Nienawidziła tej bladej twarzy i pustych oczu; z zapadniętymi policzkami wyglądała całkiem jak zombi. Jeszcze niedawno była prymuską. Wtedy nie znosiła tego określenia, ale dziś chętnie znów by je usłyszała, jeśli oznaczałoby powrót do przeszłości.
– Jeszcze tylko sześć godzin. Wytrzymałaś rok, to i tyle dasz radę. – Odbicie skinęło głową.
Sprawdziła jeszcze raz, czy wszystko jest przygotowane i się położyła. Chciała zasnąć, ale wiedziała, że jej się nie uda – nie bez pastylki, a tej nie chciała brać w obawie, że zaśpi. Ustawiła budzik na piętnaście po jedenastej i zamknęła oczy. Od razu pojawiły się wspomnienia z nocy z pierwszego na drugiego listopada, ale tym razem nie próbowała ich powstrzymać. Postanowiła przypomnieć sobie każdy szczegół.
Padało od rana. Miała nadzieję, że do wieczora przestanie, a nawet jeśli nie, to i tak nawet nie pomyślała o tym, że mogłaby przerwać wieloletnią tradycję. W końcu od czegoś są parasolki. Jedną ukryła w szufladzie z bielizną, żeby była pod ręką na wszelki wypadek. Znicz, kurtka i kozaki bezpiecznie czekały w szafie. Nawet nie zapomniała wrzucić do kieszeni zapałek i kluczy. Nie mogła się doczekać. Cały dzień spoglądała w okno i pisała z przyjaciółkami. Wydawały się lekko zniechęcone pogodą, ale przygotowywały się do nocnego wyjścia. Niestety wieczorne światło latarni dalej ukazywało strugi deszczu. Daria trochę się skrzywiła na myśl o zimnych kroplach, ale zaraz pocieszyła się myślą, że może dzięki brzydkiej pogodzie uda się im być samym na cmentarzu i to całkiem poprawiło jej humor. Od razu po kolacji poszła się wykapać i zamknęła się w pokoju. Zwykle czytała przed snem, a kładła się też wcześnie, więc nie było w tym nic dziwnego. Leżała z książką, aż rodzice poszli do siebie. Szybko się ubrała i napisała, że wychodzi. Zaniepokoiła się, nie widząc odpowiedzi od przyjaciółek, ale pomyślała, że się pewnie zbierają i nie widziały wiadomości. Doszła na miejsce spotkania i stamtąd napisała kolejnego sms'a. Po pięciu minutach odpisała Karolina za nie obie, że nie idą. Daria była wściekła. Nawet nie chodziło o to, że nie napisały jej o tym wcześniej. Uwielbiała ten ich mały rytuał. Znały się od szóstego roku życia, ale zaprzyjaźniły się dopiero w wieku jedenastu lat właśnie na cmentarzu. Każda z nich wpadła na pomysł zapalenia wieczorem znicza na grobie, na którym żadnego nie było. Wszystkie trzy pojawiły się o tej samej godzinie z rodzicami przy tym samym pomniku i od tamtej pory robiły większość rzeczy razem. A co roku spotykały się by zapalić trzy znicze dla zapomnianego umarłego, którego nie znały nawet nazwiska, bo tabliczka dawno zaginęła. A tym razem patron ich przyjaźni miał dostać tylko samotny znicz.
Ruszyła samotnie. Rzeczywiście wydawało się, że pogoda odstraszyła wszystkich poza nią, ale nie bała się. Jej mama zawsze powtarzała, że trzeba bać się żywych, a nie umarłych. Właściwie to na cmentarzu czuła spokój. Atmosfera wiecznego snu ją uspokajała. Tak było i tej nocy. Z każdym krokiem złość mijała, aż w końcu na jej dziecięco jeszcze zaokrąglonej buzi pojawił się uśmiech. Zamknęła parasol i spojrzała w czerń nieba.
– Cześć, nie powinnaś się włóczyć o tej porze sama po cmentarzu. – Głos był przyjemny i znajomy, a jednak ją przeraził.
– Cześć. Nie jestem sama.
– Nie? A z kim? – Postać wynurzyła się z mroku i Daria rozpoznała starszego chłopaka ze szkoły.
– To znaczy zaraz nie będę sama. Czekam na przyjaciółki.
– A no tak. Aniołki Charliego zawsze razem.
– Kto?
– No wy. Tak was nazywamy z chłopakami, bo zawsze wszędzie jesteście we trzy.
– Aha.
– To może z tobą poczekam?
– Nie no nie musisz.
Ale czekał. Przechadzali się między grobami i rozmawiali do pierwszej, aż doszli pod grób, na którym miała zapalić znicza. Potem, ku jej wielkiemu zaskoczeniu, zaproponował, że chętnie odprowadzi ją do domu. Zgodziła się i to był jej największy błąd. Ruszyli krótszą drogą przez pola, ale, gdy tylko znaleźli się z daleka od latarni, wciągnął ją w krzaki. Był sporo większy od niej, więc bez problemu ją unieruchomił. Wyciągnął nóż i rozciął legginsy. Zaraz w ich ślady poszły majtki, którymi ją zakneblował. Próbowała kopać, ale na nic się to nie zdało. Wbił się w nią mocno i brutalnie. Bolało jakby ją ktoś rozdzierał na pół. Nie czuła nic poza tym, jakby cały świat skurczył się do wbijającego się w nią ostrza. Widząc, że przestała walczyć, rozpiął jej kurtkę i rozciął sweter na wysokości piersi. Zdążył je ścisnąć parę razy zanim poczuła jak wbija się w nią jeszcze mocniej. Poruszył się jeszcze raz czy dwa i wysunął z niej. Otrzepał spodnie, wyrzucił coś w krzaki i krzyknął coś w rodzaju „dzięki, mała”. Płakała. Leżała bezsilnie i płakała.
Deszcz przestał padać, a ona podniosła się i ruszyła z powrotem na cmentarz. Każdy krok sprawiał ból, ale brnęła dalej. Na opuszczonym grobie jej znicz zgasł. Upadła. Czuła się taka pusta i martwa. Musiała stracić przytomność. Obudził ją delikatny dotyk na odsłoniętej piersi. Przez sen strzepnęła jakby gałązkę, ale ta powróciła z dziwnych chrzęstem na miejsce. Z trudem otworzyła oczy. Dalej była noc, a latarnia oświetlała coś białego drapiącego jej lewy sutek. Chciała przetrzeć oczy, żeby lepiej widzieć, ale okazało się, że jej ręce są unieruchomione. Po obu stronach, trzymając ją za nadgarstki, klęczały dwa szkielety. Przerażenie zaparło jej dech. Spojrzała w dół i zobaczyła na swoich niewielkich, dziewczęcych piersiach paliczki dwóch dłoni. Jak zahipnotyzowana uniosła głowę nieco wyżej i ujrzała zabłoconą, nagą czaszkę na wysokości jej krocza. Chciała krzyknąć, ale z jej ust uleciał tylko ochrypły skrzek. Zachrzęściły kości, a razem z tym odgłosem paliczki poruszyły się. Drapały stojące od zimna sutki, a przesunęła się niżej. Coś zimnego i twardego przejechało po jej zmaltretowanym ciele. Poczuła coś, jak ciepło oddechu, a potem znów był tylko ból. Zemdlała.
Obudziła się w domu w piżamie. Obok poduszki leżały okrwawione legginsy, a każdy ruch był agonią. Poszła do łazienki, żeby się umyć. Przeżyła szok, gdy nie znalazła żadnych obrażeń. Nie było otarć, ran, nawet zaczerwienienia. Wszystko mogłoby być snem, gdyby nie ból i te legginsy. Nie powiedziała nic nikomu, chodziła tylko zszokowana i nieprzytomna. Wreszcie wieczorem była już przekonana, że to musiał być sen, a ból jest wyimaginowany. Niestety o północy wrócił koszmar. Obudził ją delikatny hałas. Bała się go, ale nie wiedziała dlaczego. Dopiero widok poruszających się w ciemności kształtów przywrócił pamięć. Kości znów zachrzęściły i ponownie została zgwałcona przez szkielety. Od tamtej pory przeżywała to co noc. Próbowała spać w dzień, z rodzicami w sypialni, u koleżanek – kości wszędzie ją odnajdywały, ale dziś zamierzała zrobić coś, żeby z tym skończyć.
Budzik zadzwonił, więc się ubrała i ruszyła na cmentarz ze swoim zniczem. Tym razem dziewczyny jej nie zawiodły, widziała ich sylwetki z daleka. Dawno z nimi nie rozmawiała, więc zapytanie o nocną wyprawę na cmentarz potraktowały jak gałązkę oliwną. Zgodziły się nawet na małe zmiany. Spotkały się przy krzakach, w których wszystko się zaczęło. Tam, nieświadome niczego, zapaliły znicze i ruszyły do starego, ciemnego grobu. Na miejscu ustawiły znicze, pomodliły się, a Daria wyciągnęła wino. Zdziwione przyjaciółki napiły się, ale ona sama swoją porcję wylała na ziemię. Dziewczyny były zgorszone, chciały wracać, ale ona je zatrzymała. Poprosiła, żeby usiadły na ławeczce i opowiedziała, co jej się przydarzyło. Mówiła powoli, czekając, aż doprawione lekiem nasennym wino zacznie działać. Potem ułożyła pogrążone we śnie koleżanki przy grobie i nacięła dłonie. Gdy krew dotknęła płyty nagrobka, poczuła lekkie drżenie ziemi i zimno, którym towarzyszył chrzęst. Znikąd pojawiły się kościste dłonie i zamknęły wokół nadgarstków nieprzytomnych. Widziała jak szkielety rozpinają kurtki i zsuwają spodnie dziewczynom, a potem odwróciła się i odeszła. W pokoju rozebrała się do naga i po raz pierwszy od roku spokojnie zasnęła.